Μετά από ατύχημα στο οποίο ενεπλάκη ο εφεσείοντας, υποβλήθηκε αίτηση εκ μέρους του προς την εφεσίβλητη ασφαλιστική εταιρεία με την οποία διατηρούσε ασφαλιστήριο συμβόλαιο. Ο εφεσείοντας αιτείτο όπως του χορηγηθεί εβδομαδιαίο επίδομα προσωρινής ανικανότητας λόγω του ατυχήματος που υπέστη. Παρά το γεγονός ότι η απαίτησή του έγινε αρχικά αποδεκτή από την εφεσίβλητη ασφαλιστική εταιρεία, ακολούθως ακυρώθηκαν αναδρομικά όλες οι παροχές όπως επίσης και το ασφαλιστήριο συμβόλαιο μεταξύ τους αφού η εφεσίβλητη ενημερώθηκε ότι :
«Ο εφεσείων είχε συνταξιοδοτηθεί από τις κοινωνικές ασφαλίσεις 8 μήνες πριν από το ατύχημα».
Εν όψει το εδάφιο (ε) του όρου 16 του ασφαλιστηρίου, η συμπλήρωση του 65ου ή 70ου έτους της ηλικίας του εφεσείοντα (αναλόγως της παροχής) θα ορίζεται ως λόγος λήξης των παροχών, με την επιφύλαξη ότι ο ασφαλισμένος δεν έχει ήδη συνταξιοδοτηθεί ή έπαψε να ασκεί επάγγελμα/εργασία με μισθό/για κέρδος. Συνεπώς, η χρήση του διαζευκτικού «ή» στους λεκτικούς όρους του συμβολαίου είναι απαραίτητης σημασίας αφού καθορίζει ξεκάθαρα το γεγονός ότι η ισχύς των παροχών «τερματίζονται αυτόματα» σε μια εκ των δύο διαζευκτικά καθοριζόμενων περιπτώσεων ανεξάρτητα από την ηλικία του εφεσείοντα.
Το πρωτόδικο δικαστήριο αναφέρθηκε επίσης στις υποθέσεις Λιμπέρη v. ECCLESIASTICAL INSURANCEOFFICE PLC κ.α., Πολ. Έφ. Αρ. 42/13, 19.7.19 και Investors Compensation Scheme Ltd v. WestBromwich Building Soc. (1998) 1 W.L.R. 896 όσο αφορά τον τρόπο με τον οποίο ερμηνεύονται οι όροι των ασφαλιστηρίων εγγράφων όπου και κατέληξε πως με βάση την νομολογία, ο σκοπός είναι να αποδίδεται στο κείμενο η πρόθεση των μερών ούτως ώστε να γίνεται κατανοητή στο συνετό και λογικό άνθρωπο.
Διαβάστε την απόφαση εδώ.
